Tangina, sampung taon na kasi akong hindi naje-jebs kahit na lamon ako nang lamon at laklak nang laklak. Kaya kanina, nang maiwan akong mag-isa dito sa apartment, pinilit kong jumebs dahil iba na ang pakiramdam ko -- bloated na parang naimpatso na ewan. Sabi ko sa picture ni Iya Villania na nakadikit sa pintuan ng CR namin: "It's now or never, Iya. Para sa future natin at ng mga magiging anak natin 'to."
Makalipas ang 30 minuto, nakaupo pa rin ako sa trono, naiiyak na sa hirap.
Hindi ko naman magawang tumayo at kalimutan ang lahat na parang isang walang kuwentang GF. May kalahating jebs na kasing nakalabas, at kahit anong ipit ang gawin ko, ayaw mahulog ng putangina. Kapag umiiri naman ako, grabe ang sakit, parang pinupunit ang katawan ko. Dahan-dahan, tiniis ko. Ilang beses, sumigaw ako na parang susugod sa giyera. Nagkahulan tuloy ang mga aso sa kalye namin. Isang car alarm ang tumunog sa 'di kalayuan.
Sana pala nagdala ako ng beer at ininum ko sa loob. O kaya gin para mas malakas. O kaya shabu.
Hiyang-hiya ako kay Iya Villania sa labas ng CR.
Pero mahaba man paghahanap, nakita rin ang bangkay ni Robredo. Matapos kong sabunutan ang sarili habang nagmumura ng malakas, bumagsak din ang bomba -- at tangna! Sinlaki 'ata siya ng isang bagong-silang na sanggol!
Para akong nanganak, chong! Tangina talaga!
Kaya ngayon, hinang-hina ako at lumalaklak ng Cobra Energy Drink para lang mabuhay. Marahil, ganito ang pakiramdam ng ginahasa ng sampung baklang negro.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento